یه اعتراف:

 حدودا ۱۵ یا ۱۶ سالم بود که یه روز واسه خرید یه قاب

    عکس به یه فروشگاه رفتم. و چشمم به جمال یه

   دختر خانم روشن شد .(ازش خوشم اومد).خلاصه

                         (بچگی کردم دیگه)

    رفتم یه هدیه واسش خریدم و اونو توی یه کاغذ

    کادوی قرمز که شکل یه قلب چیده بودم پیچیدم

            خلاصه سه بار طی سه روز رفتم که

          کادو را بهش بدم  و باهاش دوست بشم

         ولی نبودش.یه روز با خودم فکر کردم که

     نکنه نباید باشه٬یعنی اینکه خدا نمی خواد.تو

    این فکر بودم که یه روز همینطوری دست خالی

 رفتم و ...بله دیدمش ولی به جای اینکه مسیرم را به

    طرفش کج کنم مستقیم رد شدم و این بود آغاز

       مسیری درست.از اون روز تصمیم گرفتم که

          هیچ موقع دیگه این اشتباه را تکرار نکنم

     به نظر من انسان اگر از اشتباهش درس بگیره

     ارزش داره نه اینکه به نظر بعضی ها که میگن

    ما دیگه آلوده شدیم و دیگه نمیشه کاریش کرد

 وقتی ما میتونیم سرمون را بالا بگیریم که اشتباهات

      گذشته را تکرار نکنیم و من با قدرت سرم بالا

 میگیرم و میگم من دیگه هیچ وقت اشتباه گذشته

                            را تکرار نمیکنم

    چون واسه خودم ارزش قائلم

      خدا خدا ارحم الراحمین ما که بنده ناچیزشیم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: